Sinüzit, Burun Tıkanıklığı ve Alerjik Rinit​

Kulak Burun Boğaz (KBB) pratiğinde en sık karşılaşılan üst solunum yolu rahatsızlıkları arasında sinüzit, burun tıkanıklığı ve alerjik rinit yer alır. Günlük yaşam kalitesini düşüren bu problemler, hem çocuklar hem de yetişkinler için önemli sağlık sorunlarına yol açabilir. Burun solunumunun bozulması, sinüslerin havalanamaması, mukozal inflamasyon ve alerjenlere karşı aşırı duyarlılık bu tabloların ortak noktalarını oluşturur. Tıkanıklık ve akıntı gibi belirtiler, hafif düzeyde ya da ağır seyreden tabloya göre hastaların sosyal, profesyonel ve psikolojik hayatlarında ciddi etkiler yaratabilir. Sinüzit, kronik veya akut formda kendini gösterebilirken, alerjik rinit mevsimsel veya perennial (yıl boyu) şekilde seyredebilir. Ayrıca nazal septum deviasyonu, konka hipertrofisi, polip oluşumu gibi anatomik ve patolojik durumlar da bu şikâyetleri şiddetlendirebilir. Tanı, tedavi ve takip aşamalarında hastaya bütüncül bir yaklaşım sergilemek, semptomların kontrolünü kolaylaştırır ve komplikasyonları en aza indirir. Günümüzdeki farmakolojik ajanlar, cerrahi yöntemler ve tamamlayıcı uygulamalar sayesinde, sinüs ve burun problemlerinin büyük çoğunluğu etkili biçimde yönetilebilir.

Nazal Anatomi ve Fizyoloji​

Burun, üst solunum yollarının giriş kapısıdır ve dış ortamdaki havanın ısıtılması, nemlendirilmesi ve temizlenmesinden sorumludur. Nazal pasajların iç yüzeyinde çok katlı prizmatik epitel ve mukus bezleri bulunur. Bu yapı, hava akışı süresince partiküllerin tutularak solunum yollarından uzaklaştırılmasını sağlar. Nazal mukozanın yüzeyinde bulunan silli yapı, mukusu sürekli olarak nazofarengeal yöne taşır; böylece mikroorganizmalar ve yabancı maddeler vücuttan uzaklaştırılmış olur. Burun boşluğu, nazal septum tarafından iki ayrı koridora bölünür. Nazal septumun ön bölümünde kıkırdak, arka bölümünde ise kemik dokusu yer alır. Eğer septum orta hattından saparsa septum deviasyonu söz konusu olur ve bu durum burun tıkanıklığı ile sinüslerin doğal drenaj yollarının bozulmasına zemin hazırlayabilir.

Burun içindeki konkalar da nazal pasajların önemli bir parçasıdır. Üst, orta ve alt olmak üzere üç konka bulunur. Konkaların görevi havayı filtrelemek, nemlendirmek ve ısıtmaktır. Konkalardaki mukoza damarsal açıdan zengindir ve enflamasyon esnasında şişerek burun tıkanıklığını artırabilir. Konkaların hacmi, sempatik ve parasempatik sinir sistemine göre de değişebilir. Alerjik durumlarda veya enfeksiyon süreçlerinde konkalar daha belirgin şişlik göstererek burun geçişlerini daraltabilir.

Sinüsler, burun boşluğuyla bağlantılı içi hava dolu kemik boşluklarıdır. Maksiller, frontal, etmoid ve sfenoid olmak üzere dört ana sinüs grubu bulunur. Sinüslerin fonksiyonları arasında kafatasının ağırlığını hafifletme, ses rezonansına katkıda bulunma, solunan havayı ısıtma, nemlendirme ve mukus üretimi sayılabilir. Sinüslerin burun boşluğuna olan drenajı, doğal kanallar ve ostiumlar aracılığıyla gerçekleşir. Bu ostiumların tıkanması veya mukozal ödem nedeniyle daralması, sinüslerin havalanmasını engeller. Sonuçta bakteri veya virüs üremesi kolaylaşır, enflamasyon ve yoğun mukus birikimi görülür. Burun tıkanıklığı ve sinüs basıncı, sürecin daha da şiddetlenmesine yol açar. Bu anatomik özellikler, sinüzitin ve nazal inflamatuvar hastalıkların underling patofizyolojisinde merkezi role sahiptir.

Sinüzitin Tanımı ve Sınıflandırılması​

Sinüzit, sinüs mukozasının iltihaplanması anlamına gelir. Mukozada şişme ve mukus sekresyonunun artması sonucunda sinüs ostiumları tıkanır. Normal koşullarda mukus, sinüsler içinde sürekli dolaşır ve ostium yoluyla burun boşluğuna aktarılır. Fakat enflamasyon, ostiumu daralttığında veya kapattığında sinüs içi basınç yükselir ve mikroorganizmalar için ideal üreme ortamı oluşur. Sinüzit, etken mikroorganizmanın türüne ve semptomların süresine göre çeşitli alt gruplara ayrılır.

Akut sinüzit, semptomların çoğunlukla dört haftadan kısa sürdüğü durumları ifade eder. Bakteriyel, viral veya daha nadir olarak fungal etkenlere bağlı gelişebilir. En yaygın tetikleyici ise viral üst solunum yolu enfeksiyonlarıdır. Viral enfeksiyonlar burun mukozasında ödem oluşturduğunda, sinüs boşlukları kolayca bloke olur. Bu blokaj giderilmezse bakteriyel süperenfeksiyon devreye girerek yoğun sarı-yeşil renkli mukus akıntısı, yüz ağrısı, baş ağrısı ve ateş gibi semptomları ortaya çıkarır. Tipik bir akut sinüzit atağında yüzde basınç hissi, baş öne eğildiğinde ağrının şiddetlenmesi, burun akıntısı veya tıkanıklık, geniz akıntısı ve koku almada azalma ön plandadır.

Subakut sinüzit, semptomların dört ila on iki hafta arası devam ettiği bir ara formdur. Klinik tablo bazen akut belirtiler kadar yoğun olmayabilir, fakat kalıcılığı ve tekrarlama riski yüksektir. Kronik sinüzit ise on iki haftadan uzun süren, tekrarlayan veya tam düzelmeden alevlenmeye devam eden enflamatuvar bir süreçtir. Bu tabloda yüz ağrısı veya basınç hissi, burun tıkanıklığı, postnazal akıntı ve koku alma bozuklukları belirgin olabilir. Kronik sinüzit genellikle bakteriyel kolonizasyon, fungal etkenler, kronik alerjik uyarılar veya polip oluşumuyla ilişkilendirilebilir. Yapısal bozukluklar ve bağışıklık sistemi problemleri de kronik süreci tetikleyen faktörler arasındadır.

Sinüzit ayrıca etken mikroorganizmaya göre de sınıflanır. Viral, bakteriyel, fungal veya karışık etkenler söz konusu olabilir. Bakteriyel sinüzitlerde Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis gibi patojenler öne çıkar. Fungal sinüzit, genellikle immün sistemi baskılanmış veya kontrolsüz diyabeti olan kişilerde görülür, ancak kronik allerjik fungal sinüzit sağlıklı bireylerde de saptanabilir. Özellikle etmoid sinüslerde mantar kolonileri tespit edilebilir. Sinüs mukozasının mantar proteinlerine karşı gösterdiği alerjik reaksiyon, yoğun polip formasyonu ve kalın mukus oluşumu ile tabloya yansır.

Sinüzit ve Burun Tıkanıklığının Klinik Yönleri​

Burun tıkanıklığı, sinüzit semptomlarının merkezinde yer alır. Hastalar, konjestiyon (dolgunluk) duygusuyla nefes alma zorluğu çekebilir, uyku kaliteleri bozulabilir, hatta gün içinde konsantrasyon güçlükleri yaşayabilir. Burun tıkanıklığına eşlik eden yüz ağrısı veya basınç hissi, özellikle maksiller sinüs iltihabında yanak bölgesinde, frontal sinüs iltihabında alın bölgesinde, etmoid sinüs iltihabında göz çevresinde belirginleşir. Ağrı veya basınç hissi tipik olarak günün erken saatlerinde veya başın öne eğildiği konumlarda artış gösterebilir.

Burun akıntısı, sinüzitin ayırt edici bulgularından biridir. Enfekte sinüslerden gelen akıntı, burun yoluyla dışarıdan veya genizden boğaza doğru akabilir. Hastalar öne eğildiklerinde veya yatarken geniz akıntısını daha fazla hissederler. Bu akıntı, farenks mukozasını tahriş ederek kronik öksürük veya boğaz temizleme ihtiyacı yaratabilir. Bazı hastalarda nefes darlığı veya kulak tıkanıklığı gibi ek semptomlar da tabloya eşlik edebilir; çünkü geniz akıntısı ve inflamasyon Eustachii tüpünün fonksiyonunu bozabilir.

Koku alma duyusu da sinüzit ve burun tıkanıklığında sıklıkla etkilenir. Kronik vakalarda hastanın koku alma yetisi belirgin ölçüde zayıflayabilir ya da tamamen kaybolabilir. Bu durum, sosyal ve beslenme açısından sorunlar yaratabilir. Zaman zaman hastalar tat duyusunun da azaldığını ifade ederler; çünkü tat ve koku duyuları arasında yakın bir etkileşim mevcuttur. Sinüzite eşlik eden tekrarlayan veya inatçı enfeksiyonlar, kişide kronik yorgunluk, huzursuzluk ve verimlilik kaybına neden olarak yaşam kalitesini düşürebilir.

Sinüzit ve burun tıkanıklığının ilerlemesi halinde, göz çevresi dokulara, beyin veya meninks gibi komşu yapıların da risk altına girmesi söz konusu olabilir. Özellikle frontal sinüslerin ya da etmoid sinüslerin ciddi bakteriyel enfeksiyonları, orbital selülit, subperiostal apse veya kavernöz sinüs trombozu gibi tehlikeli komplikasyonlara yol açabilir. Bu gibi acil durumlar, gözde şişme, göz hareketlerinde kısıtlılık, görme kaybı ya da yüksek ateş şeklinde bulgularla ortaya çıkabilir. Dolayısıyla uzun süren veya ağır seyreden sinüzit ataklarında profesyonel tıbbi değerlendirmenin önemi büyüktür.

Alerjik Rinitin Özellikleri​

Alerjik rinit, burun mukozasının alerjenlere karşı gösterdiği aşırı duyarlılık reaksiyonu sonucu meydana gelir. Bu tablo, toplumda çok yaygın görülür ve burun tıkanıklığı, sulu veya şeffaf burun akıntısı, hapşırma atakları, nazal kaşıntı ve göz sulanması gibi tipik belirtilerle kendini gösterir. Alerjik rinit sıklıkla polenler, ev tozu akarları, hayvan tüyü veya küf mantarları gibi çevresel alerjenlere maruz kalma ile tetiklenir. Mevsimsel alerjik rinit, özellikle ilkbahar ve yaz aylarında polen mevsiminde belirginleşir. Perennial alerjik rinit ise yıl boyu görülür ve iç ortamlardaki alerjenlerle ilişkilidir.

Alerjik rinitin patofizyolojisinde IgE aracılı bir immun yanıt söz konusudur. Kişi duyarlı olduğu alerjenle temas ettiğinde, mast hücrelerinden histamin, lökotrien ve prostaglandin gibi mediyatörler salınır. Bu mediyatörler damar geçirgenliğini artırır, mukus salgısını çoğaltır ve sinir uçlarını uyararak hapşırmaya neden olur. Ayrıca alt solunum yollarının da etkilenmesiyle öksürük veya astım benzeri tablo görülebilir. Alerjik rinitin kronik seyirli olmasında, alerjenlerle tekrarlayan maruziyet ve genetik yatkınlık önemli rol oynar.

Klasik semptomlar arasında hafif-orta şiddette burun tıkanıklığı, ardışık hapşırma, gözlerde kaşıntı ve sulanma, boğazda kaşıntı ve geniz akıntısı bulunur. Daha ağır vakalarda koku almada azalma, nazal polip gelişimi ve sinüzit ataklarına eğilim gözlenebilir. Birçok hasta geceleri burun tıkanıklığı nedeniyle rahat uyuyamaz, gündüzleri de hapşırık krizleriyle günlük aktivitelerinde aksaklık yaşar. Alerjik rinit tablosu bazen nazal septum deviasyonu veya kronik sinüzit gibi ek problemlerin varlığında daha da şiddetli hale gelebilir. Özellikle polenli ortamlarda veya tozlu evlerde vakaların alevlendiği fark edilir.

Alerjik rinitin tanısında hastanın öyküsü, çevresel maruziyet öyküsü, fizik muayene ve laboratuvar testleri (örneğin cilt prick testi veya spesifik IgE düzeyleri) rehberlik eder. Cilt testlerinde hastanın ön koluna veya sırtına uygulanmış alerjen damlaları hafif bir iğne ile cilt içine zerk edilir. Eğer kişi söz konusu alerjene karşı duyarlıysa, birkaç dakika içinde kızarıklık ve kabarıklık gelişir. Spesifik IgE testleri ise kandaki belirli alerjenlere karşı oluşan IgE antikor miktarını ölçer. Bu bulgular, hangi alerjene karşı koruyucu önlemlerin alınması gerektiğini gösterir.

Tanı Yöntemleri​

Sinüzit ve alerjik rinitin tanısında klinik öykü kritik önem taşır. Hekimin, hastanın semptom başlangıç süresi, mevsimsel değişkenlik, burun akıntısının rengi ve kıvamı, yüz ağrısı veya basınç hissinin varlığı, hapşırma sıklığı, koku alma bozuklukları gibi detayları sorgulaması gerekir. Muayene sırasında anterior rinoskopi veya endoskopik muayene ile nazal pasajların durumu, septum deviasyonu, polip ya da konka hipertrofisi gibi bulgular saptanır. Nazal endoskopi, sinüs ostiumlarının durumu ve mukozal inflamasyonun derecesini göstermede son derece yararlıdır.

Sinüs patolojilerini değerlendirmede radyolojik tetkikler de vazgeçilmezdir. Akut sinüzit şüphesinde, basit paranazal sinüs grafileri eski dönemde sık kullanılsa da günümüzde manyetik rezonans görüntüleme (MR) veya bilgisayarlı tomografi (BT) çok daha yüksek tanısal doğruluk sunar. BT, sinüslerin kemik yapısını, ostiumların açıklığını, polip varlığını, mukozal kalınlaşma derecesini ve anatomik varyasyonları net şekilde gösterir. Kronik sinüzit, burun polipleri veya anatomik obstrüksiyon söz konusuysa BT, cerrahi planlamanın da ana rehberini oluşturur.

Alerjik rinitte tanının kesinleşmesi için alerji testlerinden yararlanılır. Alerji testleri cilt prick testi veya spesifik IgE ölçümleriyle yapılır. Bu testler hangi polen, akardan, küften veya hayvan tüyünden kaynaklı bir reaksiyon olduğunu netleştirir. Bazı vakalarda nazal smear veya nazal sitolojik inceleme istenebilir. Nazal sekresyonda eozinofil gibi hücrelerin varlığı, alerjik enflamasyonun işareti olabilir. Alerjik rinit şüphesi varsa, semptomların belirginleştiği dönemlerde testlerin yapılması klinik korelasyon açısından yararlıdır.

Her iki tabloyu ayırt etmekte anamnez yine en güçlü yardımı sunar. Örneğin sinüzit ağrıları genellikle gün içinde değişkenlik gösterirken, alerjik rinit sabah uyanır uyanmaz artan hapşırık ve akıntıyla karakterizedir. Sinüzitte mukus rengi koyu sarı veya yeşil olabilirken, alerjik rinitte akıntı çoğunlukla berrak ve suludur. Ayrıca sistemik belirtiler de önem taşır. Yüksek ateş, şiddetli yüz ağrısı, diş ağrısı veya halsizlik sinüzit yönünde bulgu kabul edilirken, kaşıntı ve tekrarlı hapşırma alerjiyi daha çok düşündürür. Ancak karmaşık vakalarda bu iki tablo üst üste binebilir ve ayırıcı tanıda bazen detaylı testler gerekir.

Tedavi Seçenekleri​

Sinüzit ve alerjik rinit tedavilerinde hedef, inflamasyonu kontrol altına almak, semptomları hafifletmek ve olası komplikasyonları önlemektir. Tedavi planı, hastanın semptom şiddetine, süresine, eşlik eden hastalıklarına ve yaşam koşullarına göre bireyselleştirilebilir. İlk basamakta ilaç tedavileri kullanılır; ilaç dışı yöntemler ve cerrahi girişimler de gerekli görüldüğünde devreye girer.

Akut sinüzit olgularında virüs kaynaklı enfeksiyonların çoğunda semptomatik tedavi yapılması yeterli olur. Bol sıvı alımı, burun yıkama solüsyonlarıyla (serum fizyolojik veya hipertonik solüsyon) nazal pasajların temizlenmesi, dekonjestan veya nazal steroid spreylerle mukozal ödemin azaltılması önerilir. Eğer bakteriyel enfeksiyon bulguları belirginse (uzun süren semptomlar, sarı-yeşil akıntı, yüksek ateş), uygun antibiyotikler devreye girer. Tipik olarak amoksisilin-klavulanat veya makrolid türevi antibiyotikler ilk tercih olabilir. Tedavi süresi genellikle 7-14 gün arasında değişebilir. Bu dönemde burun tıkanıklığını gidermek üzere oral dekonjestanlar veya antihistaminikler kullanılabilir, ancak tansiyon veya kalp hastalığı olanlarda dekonjestanların yan etkileri dikkatle izlenmelidir.

Kronik sinüzit tedavisi, uzun soluklu bir yaklaşımdır. Uzamış inflamasyon ve bakteriyel kolonizasyonu kontrol altına almak için intranazal steroid spreyler, uzun süreli düşük doz antibiyotikler veya immun destekleyici tedaviler uygulanabilir. Nazal lavaj (yıkama) kronik vakalarda da hayli etkilidir; mukus ve mikrobik birikimi azaltır, havalanmayı iyileştirir. Fungal alerjik sinüzitte antimikotik tedavi veya cerrahi temizleme gerekebilir. Ayrıca anatomik engellerin (septum deviasyonu, polipler) varlığında cerrahi müdahale düşünülür.

Alerjik rinitte farmakolojik tedavinin odağı, alerjik inflamasyonun baskılanmasıdır. Hekim, hafif vakalarda antihistaminik tablet veya spreyler (örn. levosetirizin, loratadin, azelastine) ile semptom kontrolü sağlayabilir. Daha orta-şiddetli tabloda ise intranazal kortikosteroid spreyler (örn. flutikazon, budesonid) çok etkili kabul edilir. Bu spreyler, burun mukozasındaki enflamatuvar yanıtı azaltarak hapşırma, akıntı ve kaşıntıyı kontrol altına alır. Uzun süreli kullanımda dahi sistemik yan etki riski düşük olsa da mukozada kuruluk, hafif epistaksis (burun kanaması) gibi lokal yan etkiler olabilir. Dekonjestan burun damlaları, kısa süreli kullanımla (5-7 günü aşmamak kaydıyla) burun tıkanıklığını azaltabilir, ancak rebound rinitis riski nedeniyle uzun süreli kullanım sakıncalıdır. İleri evre alerjik rinit veya inatçı ataklarda, lökotrien reseptör antagonistleri (montelukast) veya immunoterapi (aşı tedavisi) seçenekleri gündeme gelebilir. İmmunoterapi, özellikle genç hastalarda alerjiye neden olan spesifik alerjenlere karşı tolerans geliştirilmesini amaçlar. Alerjen ekstresi düşük dozlardan başlayarak yükseltilen miktarlarda cilt altı enjeksiyon veya dil altı tablet formunda verilir. Bu tedavi 3-5 yıllık bir süreyi kapsayabilir ve alerjik rinitin gidişatını olumlu yönde etkileyebilir.

Teknolojik Gelişmeler ve Gelecek Yaklaşımlar​

KBB alanında teknolojinin ilerlemesiyle, sinüzit ve burun tıkanıklığına yönelik tanı ve tedavi yöntemleri de ciddi biçimde değişmiştir. Endoskopik cerrahi teknikler, sinüs boşluklarına ve nazal kaviteye minimal invaziv yaklaşımlarla ulaşma olanağı verir. Fonksiyonel Endoskopik Sinüs Cerrahisi (FESS), kronik sinüzitte tıkalı ostiumların açılması, poliplerin temizlenmesi ve mukozanın havalanmasının sağlanması açısından altın standarttır. FESS, anatomik yapılara büyük saygı gösteren bir yöntem olduğundan, açık cerrahilere kıyasla daha az travma ve daha hızlı iyileşme sunar. Navigasyon destekli cerrahi sistemler de cerrahların anatomik yapıları anlık olarak izleyip güvenli bir şekilde işlem yapmasına izin verir.

Balon sinoplasti, sinüs ostiumlarının açılmasında kullanılan bir başka minimal invaziv yaklaşımdır. İnce bir kateter yardımıyla sinüs ostiumu içine küçük bir balon yerleştirilir ve şişirilir. Bu işlem, kemik ve mukozal dokuyu kırmadan esneterek genişletir ve sinüslerin doğal drenajı iyileştirilir. Balon sinoplasti, özellikle hafif ve orta şiddetli kronik sinüzitte veya tekrarlayan akut sinüzit ataklarında etkili bir seçenek olabilir. Cerrahi sürecin kısa olması ve dokuların zarar görmemesi nedeniyle hastalar aynı gün taburcu olabilir ve hızlıca normal aktivitelerine dönebilir.

Alerjik rinit tedavisinde de yeni teknolojik uygulamalar mevcuttur. Radyo dalgaları veya lazer yardımıyla konka hacminin azaltılması (konka radyofrekans redüksiyonu gibi) sıklıkla burun tıkanıklığı problemini çözmek için kullanılır. Bazı vakalarda konka boyutunun minimal invaziv yöntemlerle küçültülmesi, nazal solunumu belirgin biçimde rahatlatır. Ayrıca fototerapi (örneğin Rhinolight) nazal mukozaya uygulanarak alerjik inflamasyonu baskılamada umut vaat eden bir yöntem olarak araştırılmaktadır. Fototerapide belirli dalga boylarında ışık, nazal mukozadaki enflamatuvar hücrelerin aktivitesini azaltabilir.

İlaç geliştirme alanında ise intransal uygulanan biyolojik ajanlar üzerine çalışmalar yapılmaktadır. Alerjik rinit veya nazal polipozisle ilişkili bazı sitokin ve reseptörlerin hedeflendiği ilaçlar, hastalarda semptom kontrolünü güçlendirebilir. Özellikle eozinofilik tipte kronik sinüzit ve nazal polip hastalarında, IL-4, IL-5, IL-13 gibi interlökinlere karşı geliştirilen monoklonal antikor tedavileri (dupilumab vb.) giderek ön plana çıkmaktadır. Bu ajanlar, sistemik steroide alternatif bir seçenek sunarak, hastanın bağışıklık sistemini hedefe yönelik modüle etme potansiyeli taşır.

Çok Disiplinli Değerlendirme ve Hasta Eğitimi​

Sinüzit, burun tıkanıklığı ve alerjik rinit, hastanın yaşam kalitesini etkileyen ve sıklıkla tekrarlayan sorunlardır. KBB uzmanları, aile hekimleri, alerji-immunoloji uzmanları ve ilgili diğer sağlık profesyonelleri arasındaki koordinasyon, tanı ve tedavi süreçlerini kolaylaştırır. Özellikle kronik ve polipli sinüzit hastalarında, altta yatan allerjik veya astım gibi ek sorunların da yönetilmesi şarttır. Alerjik rinit tedavisi sürecinde ise diyetisyen veya göğüs hastalıkları uzmanlarıyla iş birliği, farklı semptomların eşzamanlı kontrolünde yararlıdır.

Hastaların tedavi başarısında önemli bir unsur, bilgilendirme ve eğitime dayalı iş birliğidir. Burun yıkama alışkanlığının kazanılması, gerekli ilaçların düzenli ve doğru dozlarda kullanılması, alerjenlerden kaçınma stratejilerinin uygulanması, semptomların azalmasında belirleyicidir. Mevsimsel alerjik rinitte polen dönemi öncesi önlemler, yaşam alanı düzenlemeleri, toz akarlarına karşı ev içi tedbirler gibi pratik uygulamalar hastayı rahatlatır. Ayrıca kişinin nazal steroid spreyleri doğru uygulamayı öğrenmesi veya gerekirse immunoterapi protokolünde sabırlı olması önem taşır.

Tedavide her ne kadar ilaç ve cerrahi yöntemler ön planda olsa da beslenme, fiziksel egzersiz ve stres yönetimi gibi yaşam tarzı etkenleri de katkı sağlayabilir. Yeterli su tüketimi, mucusun kıvamını azaltarak sinüslerin drenajını kolaylaştırır. Düzenli uyku ve dengeli beslenme, bağışıklık sistemini güçlendirir. Alerjik rinitli hastalarda, duyarlı olunan alerjenlerle temas düzeyini düşürmek için klimalarda uygun filtre kullanımı veya toz toplayıcı halı-perde gibi eşyaların azaltılması yararlı olabilir.

Sonuç olarak, sinüzit, burun tıkanıklığı ve alerjik rinit, KBB pratiğinde geniş bir hasta grubunu ilgilendirir. Uygun tanı yöntemleri ve modern tedavi yaklaşımlarıyla, bu rahatsızlıklar büyük oranda kontrol altına alınabilir. Akut formlarında hızlı müdahale, kronik olgularda ise disiplinli takip ve gerekli görüldüğünde cerrahi veya biyolojik tedavi seçenekleri devreye girer. Hastaların tedavi protokolüne uyumu, düzenli hekim kontrolleri ve altta yatan faktörlerin (alerji, anatomik engeller vb.) yönetimi başarı oranını yükseltir. Böylece hastalar daha konforlu bir nefes alma deneyimi, daha aktif sosyal yaşam ve uzun vadede komplikasyonsuz bir süreç elde edebilir.