Sigorta şirketleri ve hukuki süreçler
Sigorta sektörü, bireylerin ve işletmelerin belirsizlik ve risk ortamında güvence sağlaması için geliştirilen finansal çözümleri içeren kurumsal bir yapıya dayanır. Temel olarak, sigorta şirketleri kazalar, hastalıklar, doğal afetler ve çeşitli ticari riskler gibi beklenmeyen durumlar karşısında teminat sunar. Bireylerin ve kuruluşların öngöremedikleri mali kayıpları hafifletmesi, toplumsal ve ekonomik açıdan ciddi avantajlar yaratır. Ancak bu süreç, hukuki düzenlemeler ve sözleşme ilkeleriyle yakından ilişkilidir. Sigorta sözleşmeleri, iki temel tarafı karşılıklı hak ve yükümlülükler çerçevesinde birleştirir. Poliçe sahibi (sigortalı) prime dayanarak koruma talep ederken, sigorta şirketi (sigortacı) de belirli riskler gerçekleştiğinde zararları tazmin etmeyi taahhüt eder. Hukuk sistemi, bu işlemlerin adil ve şeffaf biçimde gerçekleşmesi, uyuşmazlıkların çözümü ve haksız kazanç veya suistimallerin önlenmesi konusunda kritik rol oynar. Sigorta ve hukuk arasındaki kesişimde, sözleşmelerin yorumlanması, hasar değerlendirmesi, tazminat miktarlarının belirlenmesi gibi konular gündeme gelir. Ayrıca yargı ve tahkim süreçleri, sigorta ile ilgili uyuşmazlıklarda çok boyutlu incelemeler gerektirir. Gelişen finans piyasaları ve yeni ortaya çıkan risk tipleri, sigorta hukukunun da sürekli yenilenmesini ve güncel mevzuat düzenlemeleriyle desteklenmesini zorunlu kılar.
Sigorta sektörünün temel prensipleri
Sigorta kavramının özünde risk paylaşımı ve dayanışma yer alır. Bireyler veya kuruluşlar, gelecekte gerçekleşme ihtimali olan zararlara karşı toplu bir havuz oluşturur. Sigorta şirketi, bu havuzun yönetimini üstlenerek, tahmini risk düzeyine göre prim hesaplamaları yapar. Prim bedeli, sigortalının maruz kalma ihtimali bulunan riske göre orantılı biçimde şekillenir. Böylece çok sayıda kişinin ortak katkısı, gerçekleşen az sayıdaki hasarın tazmini için yeterli fon yaratır. Bu finansal mekanizma, riskin belirli kişilere aşırı yük bindirmesini engeller. Aynı zamanda ekonomik istikrarı güçlendirir. Nitekim büyük ölçekli hasarlar veya felaketler yaşandığında, bu modelin sağlam bir altyapıya sahip olması kritik hale gelir.
Sigortacılık esasen “iyi niyet” prensibine dayanır. Tarafların doğru bilgi paylaşması, olası dolandırıcılıkların veya yanıltıcı beyanların önlenmesi bakımından elzemdir. Sigortalının beyan ettiği bilgilerin doğruluğu, poliçenin risk değerlendirmesinin sağlıklı yapılmasını mümkün kılar. Örneğin araç sigortasında aracın yaşı, kullanım şekli veya sürücünün geçmiş kaza kaydı yanlış beyan edilirse prim hesabı da hatalı çıkar. Sigorta şirketleri, poliçe düzenlerken “iddia ve dürüstlük” (utmost good faith) ilkesini temel alarak sözleşme kurar. Buna karşılık sigorta şirketi de poliçe kapsamını ve teminat limitlerini açıkça belirtmek, varsa muafiyet ve istisnaları net bir şekilde ifade etmekle yükümlüdür.
Riskin gerçekleşmesi halinde hasar tespiti yapılır ve sigortacı, poliçedeki şartlar doğrultusunda tazminatı öder. Ancak bazı durumlarda “aşırı sigorta” veya “eksik sigorta” gibi sorunlarla karşılaşılabilir. Aşırı sigortada teminat bedeli, fiili değerinden fazladır. Böyle bir poliçe, sigortalıya haksız kazanç sağlayabilir. Eksik sigortada ise teminat bedeli, riskin gerçek değerinin altında kalır ve tam koruma sağlamaz. Hukuk düzeni, sözleşmelerin dürüstlük ve adil paylaşım ilkesini gözeterek hazırlık yapılmasını teşvik eder.
Sözleşme hukuku ve sigorta poliçeleri
Sigorta sözleşmesi, genel hukuki çerçevede “rızaya dayalı akit” kategorisine girer. İki tarafın (sigortalı ve sigortacı) karşılıklı olarak anlaşması ve irade beyanlarını ortaya koymasıyla oluşur. Sigorta şirketi, sigorta genel şartları denilen standardize edilmiş hükümlerin yanı sıra, özel klozlarla (ek teminatlar, muafiyetler vb.) da düzenleme yapar. Genel şartlar, çoğu zaman kamu otoriteleri veya sektör birlikleri tarafından onaylanmış taslaklardan oluşur ve sigortalının bu belgeyi iyi incelemesi beklenir. Özel şartlar ise tarafların somut ihtiyaçlarına göre eklenir. Örneğin yangın sigortası poliçesinde deprem teminatı varsa bunun özel hükümle belirtilmesi gerekir.
Sigorta poliçesi, yasal geçerlilik kazanabilmesi için belirli unsurlar içermelidir. Poliçe numarası, tarafların kimliği, sigortalanan menfaat veya konu, teminatın geçerlilik süresi, prim miktarı, riskin gerçekleşmesi halinde izlenecek prosedür gibi bilgiler önemlidir. Ayrıca hangi risklerin teminat kapsamına girdiği, hangi istisnaların geçerli olduğu açıkça listelenir. İstisnalar çoğu zaman poliçenin eklerinde yer alır ve sigortalıya sözleşme kurulurken bildirilmesi gerekir. Gizli veya anlaşılmaz bir şekilde yazılan istisnalar hukuki ihtilaflarda geçersiz sayılabilir.
Temel sigorta hukuku prensiplerinden biri de “rücu hakkı”dır. Riskin gerçekleşmesi üçüncü bir kişinin kusurundan kaynaklandığında sigortacı, ödediği tazminat miktarını kusurlu tarafa rücu ederek geri talep etme yetkisine sahiptir. Örneğin trafik kazasında sigorta şirketi, araçtaki zararı karşılamışsa ve kazada asıl kusurlu kişi karşı taraftaki sürücü ise, sigortacı o sürücüden veya onun sigortacısından rücu bedelini isteyebilir. Bu da sigorta şirketlerinin zararını en aza indirmeye yarar.
Sigorta türleri ve risk yönetimi
Sigorta şirketleri, farklı nitelikteki risklere yönelik çeşitli poliçeler düzenler. Hayat sigortası, sağlık sigortası, araç sigortası, konut sigortası, nakliyat sigortası, yangın sigortası, sorumluluk sigortası, mesleki sorumluluk sigortası gibi birçok ürün bulunur. Her birinde risk değerlendirmesi farklı kriterlere dayanır. Örneğin hayat sigortasında yaş, cinsiyet, sağlık geçmişi, meslek ve yaşam tarzı etken olurken; araç sigortasında sürücünün kaza geçmişi, aracın yaşı, kullanım amacı, bölgenin trafik koşulları incelenir. Riskin yüksek görüldüğü durumlarda prim oranı yükseltilir veya sigorta şirketi talebi reddedebilir.
Risk yönetimi, sigorta şirketlerinin varlıklarını korumak ve iflas etmelerini engellemek için hayati önem taşır. Büyük ölçekli felaketler (doğal afetler, salgın hastalıklar, ekonomik çöküşler) devasa tazminat yüküne yol açabilir. Şirketler, söz konusu zararların tek başlarına altından kalkamayacak boyuta erişmesini engellemek için reasürans anlaşmaları yapar. Böylece risk uluslararası piyasaya ve diğer sigortacılara dağıtılır. Aynı zamanda şirketlerin sermaye yeterliliği, rezerv politikaları ve ilgili mevzuat düzenlemeleri denetim altında tutulur. Bu çerçevede sigorta denetim otoriteleri, şirketlerin risk kabul politikalarını ve finansal istikrarını sürekli gözetim altında bulundurur.
Risk yönetimi sürecinde sigorta şirketleri aktüeryal teknikler kullanarak istatistiksel veriler ve matematiksel modeller yardımıyla prim düzeyini belirler. Geçmiş hasar kayıtları, demografik trendler, iklim verileri ve ekonomik göstergeler dikkate alınır. Modern hesaplama yöntemleri, büyük veri analizleriyle daha doğru tahminlere olanak tanır. Ancak yine de beklenmeyen gelişmeler, risk projeksiyonlarının ötesinde kayıplar yaratabilir. Bu durumda hukuk, şirketlerin yükümlülüklerini nasıl yerine getireceklerini ve iflas durumunda hangi önlemlerin alınacağını düzenler.
Hukuki uyuşmazlıkların doğası
Sigorta hukukunda ortaya çıkan uyuşmazlıklar birkaç ana başlıkta toplanabilir. Öncelikle poliçe kapsamına giren veya girmeyen zararların tespiti, çok sık rastlanan bir çatışma alanıdır. Örneğin kasko sigortası kapsamında gerçekleşen bir trafik kazasının, poliçedeki bir istisna yüzünden mi reddedileceği, yoksa teminatın mı devreye gireceği tartışma yaratır. Sigorta şirketi, hasarın poliçe hükümlerine göre ödenmesi gerekmediğini iddia edebilir. Sigortalı ise prim ödediği halde teminatın reddedilmesini haksız bulabilir.
Diğer bir tür uyuşmazlık, hasar tutarının belirlenmesiyle ilgilidir. Araç veya ev hasarlarında ekspertiz raporları esas alınır. Hasarın gerçek tespitinde anlaşmazlık olursa ek bilirkişi raporlarına başvurulur. Maddi değer biçme süreci, karmaşık olabilir. Özellikle iş yeri yangınları, tarım ürünleri, nakliyat sigortalarında kaybın tam değerlemesi için detaylı incelemeler yapmak gerekir. Bu noktada mahkemeye intikal eden davalarda bilirkişi görüşü kritik rol oynar.
Bir başka uyuşmazlık ise sigorta şirketinin poliçeyi geçersiz sayması veya feshetmesiyle ilgilidir. Örneğin sigortalının sözleşme kurulurken beyan yükümlülüğünü ihlal etmesi, hileli veya eksik bilgi vermesi gibi nedenlerle şirket, ödeme yapmamak ister. Sigortalı ise bunun sadece bir formalite olduğunu veya küçük bir eksiklik nedeniyle yersiz feshin gündeme geldiğini savunabilir. Bu davaların çözümünde sözleşme genel şartları, Türk Ticaret Kanunu (veya ülke bazında ilgili kanun) hükümleri incelenir.
Hakemlik sistemi ve tahkim
Birçok ülkede sigorta uyuşmazlıklarını, hızlı ve masrafsız bir yöntemle çözmek için hakemlik ve tahkim mekanizmaları geliştirilmiştir. Tahkim, tarafların anlaşmasıyla uyuşmazlığın yargı dışı bir hakem heyeti veya hakem tarafından çözümlenmesidir. Sigorta tahkim kurulları veya benzeri yapılar, bu konuda uzman arabulucular veya hakemler aracılığıyla adil ve teknik bilgiye dayalı kararlar alır. Mahkeme sürecine kıyasla daha çabuk sonuçlanabilir ve tarafların masrafları düşük kalır.
Sigorta tahkim sistemlerinde genellikle başvuru ücretleri düşüktür ve belli bir tazminat tutarının altında kalan uyuşmazlıklar için zorunlu hakemlik söz konusu olabilir. Hakem kararlarına çoğu zaman belirli koşullar dışında itiraz yolu kapalıdır, bu yüzden verilen kararlar bağlayıcıdır. Böylece sigorta şirketleri, mahkeme süreçlerinin uzunluğundan doğan zararlardan korunur. Sigortalılar da daha kısa sürede sonuç alabilir. Hukuki açıdan tahkim, tarafların sözleşmede tahkim şartını kabul etmesi veya uyuşmazlık çıktıktan sonra tahkim protokolü imzalamasıyla uygulanır. Bazı ülkelerde sigorta poliçelerinde tahkim klozu bulunabilir, yani taraflar en baştan mahkeme yerine hakeme gitmeyi kabul eder. Bu yöntem, yargı sisteminin yükünü azaltır ve sektör içi uzmanlaşma sağlar.
Reasürans ve uluslararası boyut
Sigorta şirketleri, büyük ölçekli risklerle karşı karşıya kaldıklarında reasürans devreye girer. Reasürans, bir sigorta şirketinin, aldığı riskin bir kısmını veya tamamını başka bir sigortacıya aktarmasını ifade eder. Buna göre hasar gerçekleştiğinde reasürans şirketi, belirli bir oranda veya tutarda ödemeye katılır. Özellikle doğal afetler, havacılık kazaları, büyük inşaat projeleri gibi yüksek riskli alanlarda reasürans kritik önemdedir. Böylece tek bir şirketin mali yükü hafifletilir, iflas riski azalır.
Uluslararası reasürans piyasası, Londra, Zürih, New York gibi finans merkezlerinde yoğunlaşır. Sigorta ve reasürans sözleşmeleri, çoğu zaman yabancı hukuk kurallarına veya uluslararası tahkim merkezlerine tabidir. Londra Sigorta Piyasası’nda uygulanan Lloyd’s sistemi tarihi ve karmaşık bir yapıya sahiptir, geleneksel olarak deniz sigortaları ve diğer büyük riskler için global çapta hizmet sunar. Hukuki süreçlerde yerel yasaların yanında, milletlerarası özel hukuk kuralları ve konvansiyonlar dikkate alınır. Yabancı bir reasürans şirketine karşı açılacak dava, sözleşmede belirlenen tahkim kurulunda veya uluslararası mahkemelerde görülebilir.
Bu uluslararası boyut, sigorta hukukunda çok dilli, çok kültürlü bir zemini gerektirir. Örneğin büyük uluslararası proje finansmanlarında veya hava taşımacılığı sigortalarında, poliçelerin standardı İngilizce oluşturulup AB mevzuatı ve Anglo-Sakson hukukuyla uyumlu kılınabilir. Bu durumda, yerel sigorta şirketi ve sözleşme tarafları hangi yargı yerinde dava açılacağı, hangi hukukun uygulanacağı gibi soruları da netleştirmek zorundadır. Aksi halde yargılamada ciddi sorunlar çıkabilir.
Dijitalleşme ve inovasyon
Sigorta sektöründe dijitalleşme, otomasyon ve yapay zekâ uygulamaları hızla ilerlemektedir. Online poliçe satışı, akıllı telefon uygulamaları aracılığıyla hasar bildirimleri, blok zincir tabanlı sözleşmeler gibi yenilikler, hem sözleşme yapılma aşamasında hem de hasar değerlendirme sürecinde kolaylık sağlar. Müşteriler, internet üzerinden anında teklif alıp poliçelerini aynı gün içinde alabilir. Hasar beyanında bulunmak da dijital kanallarla hızlıca mümkündür. Yapay zekâ destekli analiz araçları, hasar dosyalarında sahtekârlığı tespit edebilir veya risk skorlamasını daha isabetli yapabilir. Böylece şirketler, maliyetlerini düşürür ve verimlilik kazanır.
Bu dijital dönüşüm, hukuk alanında da yeni tartışmalar yaratır. Elektronik sözleşmelerin geçerliliği, imza ve şifre güvenliği, kişisel verilerin korunması, yapay zekâ algoritmaları kaynaklı hataların sorumluluğu gibi konular önemlidir. Sigorta şirketlerinin elde ettiği büyük verinin nasıl kullanıldığı, hangi gizlilik esaslarının geçerli olduğu, rekabet hukuku bakımından hangi sınırların olduğu da mercek altındadır. E-sigorta sistemleri, klasik kâğıt poliçelerin yerini almaya başladıkça tarafların ispat kolaylığı artar ancak dijital platformdaki koşulların şeffaflığı da sorgulanır. Dolayısıyla mevzuatın, bu yeni iş modellerini düzenlemesi ve tüketiciyi koruyacak hükümleri içermesi beklenir.
Haksız sigorta talepleri ve suistimaller
Sigorta sisteminin zafiyetlerinden biri de suistimal (fraud) riskidir. Bazı kişiler, gerçekte olmayan bir hasar bildirir, veya hasarın boyutunu abartır. Bilinçli şekilde yangın çıkarmak, aracını çaldırmış gibi göstermek, tedavi masraflarını şişirmek gibi eylemler, hileli sigorta taleplerinin örnekleridir. Bu tür eylemler, tüm sigortalıları etkileyen bir sonuç doğurur; prim oranları artar, sektörün güvenilirliği zedelenir. Sigorta şirketleri, özel soruşturma birimleri veya dedektiflerle işbirliği yaparak bu suistimalleri en aza indirmeye çalışır.
Hukuki açıdan suistimal, hem sözleşmenin feshi hem de cezai sorumluluğu gerektirebilecek nitelikte bir eylemdir. Sahte hasar beyanı tespit edildiğinde sigorta şirketi, ödemeyi reddedebilir ve varsa ödenmiş bir bedel rücu edebilir. Ayrıca dolandırıcılık suçu gündeme gelebilir. Mal sigortalarında yaygınlaşan suistimaller, kişilerin sigorta alanındaki etik yaklaşımının sorgulanmasına yol açar. Bazı ülkelerde bu tip eylemlere karşı caydırıcı cezalar verilir. Tüketicilerin, hak ettiklerinden fazlasını talep etmenin bir tür hırsızlık olduğunu anlaması için kamu spotları veya bilinçlendirme kampanyaları yapılır.
Mesleki sorumluluk sigortaları
Günümüzde risk çeşitliliğinin artması, mesleki sorumluluk sigortalarının önem kazanmasına neden olur. Hekimler, avukatlar, mühendisler, mimarlar, mali müşavirler gibi çeşitli meslek grupları, kusurlu eylemleri nedeniyle doğabilecek zararları sigortalayabilir. Örneğin bir doktorun hatalı teşhis veya tedavisi, hastayı maddi ve manevi zarara uğrattığında devreye malpraktis sigortası girer. Aynısı mimarın proje hatası veya avukatın prosedürel ihmali için de geçerli olabilir.
Mesleki sorumluluk poliçelerinde tazminatın üst limiti, kusur kapsamı ve beklenen risk düzeyi sözleşmede belirtilir. Bu, hem ilgili meslek sahibini bireysel iflastan korur hem de mağdur tarafın zararının hızlı karşılanmasını sağlar. Hukuk sistemi, bu poliçelerin standartlarını belirleyerek kanuna uygun şekilde düzenlenmesini ve hasar durumunda hızlı ödeme yapılmasını gözetir. Söz konusu poliçelerin varlığı, meslek uygulamaları sırasında daha dikkatli ve profesyonel davranmayı teşvik edebilir. Fakat aşırı savunmacı davranmak ve gereksiz tedbir almak da mümkündür. Bu ikilem, malpraktis davalarında sıkça tartışılır.
Kamusal denetim ve düzenleyici çerçeve
Sigorta şirketleri, ekonomideki fon akışında ve risk yönetiminde kilit rol oynar. Bu nedenle devlet, sektörün istikrarını korumak amacıyla çeşitli denetleyici mekanizmalar kurar. Düzenleyici kurumlar, şirketlerin sermaye yeterliliğini, aktüeryal hesaplarını, reasürans programlarını ve rezerv politikalarını kontrol eder. Sigorta mevzuatındaki hükümler, poliçe genel şartlarının adil olmasını ve tüketici haklarının korunmasını amaçlar. Sigorta şirketinin iflas etmesi, hak sahiplerinin tazminatlarını alamaması anlamına gelir ve bu durum toplumda ciddi güvensizlik yaratır.
Devlet, bazen devlet destekli havuzlar oluşturarak yüksek riskli alanlara teminat sağlanmasını teşvik eder. Örneğin zorunlu deprem sigortası, trafikte zorunlu mali sorumluluk sigortası gibi uygulamalar, herkesin belirli riskleri paylaşmasını mecbur tutar. Bu zorunluluklar, vatandaşların temel düzeyde koruma altında olmasını sağlar. Hukuki süreçlerde bu poliçelerin varlığı veya yokluğu, tarafların kusur değerlendirmesinde ve tazminat miktarlarının hesabında fark yaratabilir.
Ekonomik ve toplumsal etkiler
Sigorta sektörünün hukuki boyutu, sadece şirkete veya poliçe sahiplerine dokunmaz. Sektör, makroekonomik açıdan yatırım kaynaklarını yönlendirir, risklerin transferini sağlar, tüketicinin harcanabilir gelirini korur. Oto sigortaları, konut sigortaları, sağlık poliçeleri veya tarım sigortaları gibi ürünler, vatandaşların beklenmedik mali şoklara karşı direncini yükseltir. Toplum refahı artar, fakirleşme veya iflas riski azalır. Şirketler, büyük ölçekli projelere yatırım yaparken zorunlu veya isteğe bağlı sigorta türlerinden yararlanarak proje risklerini bölüşür.
Bu dinamiğin içinde hukuki süreçlerin düzgün işlemesi önemlidir. Mahkeme veya tahkim merci, haksız şekilde poliçenin hükümsüz sayılmasını, keyfi itirazları veya sigorta dolandırıcılığını önler. Uygulamada geciken dava dosyaları, ağır yargı takvimi, bilirkişi raporlarının çelişkisi gibi sorunlar sektörün performansını düşürebilir. Hukuk sistemi, hızlı ve adil yargılamayı sağlarsa, hem sigorta şirketleri hem de poliçe sahipleri bakımından güven hissi oluşur. Bilgi teknolojilerinin bu alana entegrasyonu, dosyaların çevrimiçi takibi, elektronik duruşmalar veya uzlaştırma yöntemleri gibi araçlar zaman içinde daha fazla kullanılacaktır.
Geleceğe dönük beklentiler
Dünyada iklim değişikliği, siber saldırı riskleri, pandemi gibi küresel belirsizlikler sigorta sektörünün önemini artırıyor. Doğal afetlerin sıklığı ve şiddeti yükseldikçe, konut ve endüstriyel tesis sigortaları ön plana çıkacak. Aynı şekilde dijitalleşmenin getirdiği siber riskler, veri hırsızlığı veya siber şantaj teminatlarının gelişmesini gerektiriyor. Bu yeni poliçe türleri, hukuki yönden de yenilikçi yorumlar talep edecek. Örneğin bir siber saldırıda zararın kaynağı nasıl tespit edilecek, hangi deliller kabul edilebilir gibi soruların cevabı hukuk ve teknik uzmanların işbirliğiyle verilmek zorunda.
Sağlık alanında yaşlanan nüfus ve artan kronik hastalıklar, sağlık sigortalarının yaygınlaşmasını teşvik ediyor. Tıp teknolojisindeki ilerlemeler pahalı tedavileri gündeme getirirken, hastaların bu maliyetleri karşılamak için sigorta kullanımına daha çok ihtiyaç duyacağı tahmin ediliyor. Dolayısıyla bu alanda olası uyuşmazlıklar da çeşitlenecek. Örneğin genetik testlerin kapsamı, deneysel tedaviler, ilaç sigortaları, yapay organ nakilleri gibi konularda hukuk düzeni güncel ilkelere ihtiyaç duyabilir.
Yapay zekâ algoritmaları, risk puanlamasında hatalı yargılara sebep olabilir. Diğer yandan, sigortalıların gizlilik haklarıyla veri analizinin faydaları arasında bir denge aranacaktır. Akıllı sözleşmeler (smart contract) yoluyla otomatik tazmin ödemeleri gibi yenilikler de sigorta hukukunda devrim yaratabilir. Ancak bu sistemlerin yasal dayanağı ve itiraz mekanizmaları netleştirilmelidir. Sadece teknolojik değil, etik boyutlar da tartışmaya açılacaktır. Örneğin genetik risk faktörlerini tespit eden bir yapay zekâ, kişileri sigortalanamaz bir profile yerleştirir mi? Bu tür discriminative (ayrımcı) durumlar nasıl engellenecek?
Kapsayıcı bir hukuk anlayışının önemi
Sigorta şirketleri ve hukuki süreçler, birbirinden ayrılamaz iki unsurdur. Sigorta sektörü, toplumun risk paylaşım mekanizmasını oluşturarak istikrarı güçlendirir. Fakat bu işlevin sağlıklı işlemesi, adil ve öngörülebilir hukuk kurallarına bağlıdır. Poliçe düzenleme aşamasından hasar ödemesine kadar, tüm adımlar hukuki ilkelerle desteklenmelidir. Her yeni risk tipi, mevzuatın güncellenmesi ihtiyacını doğurur. Uluslararası uygulamalar ve rekabet, ülke içindeki düzenlemelerin evrensel standartlara uyumlu olmasını teşvik eder.
Hukuki uyuşmazlıkların mahkeme veya tahkim yoluyla çözülmesi, sektörün güvenilirlik algısını etkiler. Uzayan davalar, yüksek yargılama maliyetleri veya çelişkili içtihatlar, hem sigortalının hem de şirketin uzun dönemli stratejisini boşa çıkarabilir. Bu nedenle pratik, hızlı, uzman odaklı bir yargılama modeli benimsenmesi, tarafların mağduriyetlerini azaltır. Sigorta sektöründe lisanslama, sermaye ve rezerv denetimleri, şeffaflık ve bilgi paylaşımı gibi mekanizmalar da yasal çerçevede belirlenir. Toplumsal fayda ve ticari menfaatlerin dengelenmesi, devletin düzenleyici işlevini vazgeçilmez kılar.
Gelecekte de sigorta sektörü, yeni risklerin ortaya çıkması, globalleşen piyasaların derinleşmesi ve teknoloji temelli değişimlerle varlığını sürdürür. Uyarlanabilir, esnek ve uzmanlaşmış bir hukuk sistemi, hem şirketlerin sürdürülebilirliğini koruyacak hem de sigortalıların haklarını güvence altına alacaktır. Bu denklem, sigorta hizmetinin toplumsal refahı artırması açısından vazgeçilmezdir.
